اشعار

در منـاجـاتِ سحـرگـاه دعـا کن مـا را            ماهِ زهرا تو در این ماه دعا کن ما را

جای این عاشقِ بیچاره بگو یک العفو            روسـیـاهـیـم بـکِـش آه دعـا کـن ما را

کوله بارِ گنه و جرم و خطا سنگین است            رهـبـرِ راه در این راه دعـا کـن ما را

ما سـرِ سـفـرۀ اِفـطـار دعـایت کـردیم            سـرِ افـطـار تو هـم گـاه دعا کن ما را

روزه با روضه گِره خورده لبم خشکیده            حـقِّ خـشکـیِ لـبِ شـاه دعـا کن ما را

حـقِّ دُردانـۀ ویـرانه به ما کن نظـری            الـعــجــل بـقـیـة الـلـه دعــا کـن مـا را

سرِ بابا به رویِ دامنِ دختر که نشست            نـالـه زد آه پـدر… آه دعـا کـن مـا را

تو نبـودی هـمه به گریـۀ ما خـنـدیـدند            آه از نـیـمه شـب و راه دعـا کن ما را

صورتـم مثـلِ گـلّ یاسِ عـلی نیلی شد            زَدَنـم پــایِ ســرِ مــاه دعـا کـن مـا را

بر روی دامنِ من نیمۀ شب ندبه بخوان            در مناجـاتِ سحـرگـاه دعـا کـن ما را

مـاه رمـضـان آمـد و دلـدار نـیـامـد            آن مـونس جان محـرم اسـرار نیامد

هر مـرغ چـمن آمده در باغ ولیکن            آن بلبل خوش نغـمه به گلزار نیامد

در بستر مرگ است مریض غم هجران            آن شــافـی هـر درد دل‌آزار نـیـامـد

یوسف سر بازار بُود چشم به راهش            آن یوسف گـل‌چهـره به بازار نیامد

هر قافله را هست یکی قافـله سالار            این قـافـلـه را قـافـلـه سـالار نـیـامد

آن مظهـر نور از شجر طور نتابید            وآن مـاه فـروزان به شب تار نیامد

در کار بـشر صد گـره افـتاد خـدایا            دستی که گـشاید گـره از کـار نیامد

مـاه خـدا رسـیـد ولـی تـو نـیـامـدی            وقـت دعـا رسـیـد ولی تـو نیـامـدی

ماه از تو، سفره از تو، خدایی شدن ز تو            لطـفـت به ما رسـید ولی تو نیامدی

سلطانی و مقـربیِ سائلان ز توست            شـاهـا گـدا رسـیـد ولـی تو نـیـامدی

از دستِ دوری از قدم توست، عاشقت            تـا نـاکـجـا رسـیـد ولی تو نـیـامـدی

دل مرده‌ایم و در ظلمات گـنه اسیر            عطر خدا رسـید ولـی تـو نـیـامـدی

مست شهادتیم که عـطر حضورتان            از لالـه‌هـا رسـیـد ولـی تو نیـامـدی

از افـتـتاح و زمـزمـۀ یا حـسین‌مان            تا کـربـلا رسـیـد ولـی تـو نـیـامدی

اگر در سرنوشتت نیست تا اُمُّ البنین باشی            فقط زهرای تو کافیست اُمُّ المؤمنین باشی

شده دامـان تو شـأن نزول سورۀ کـوثر            خدا میخواست بانو جان، تو زهرا آفرین باشی

زنی بالاتر از حـوّا، زنی همسایۀ مـریم            یقینا آمدی هم کُفـو ختم المرسلین باشی

تو قبل از هر زنی اسلام آوردی و پس باید            برای خاتـم پیـغـمبر خـاتـم نگـین بـاشی

فقط می‌خواستی از دوش پیغمبر عبایش را            که در آغوش مهر رحمة‌ للعالمین باشی

همیـشه نیـمۀ مـاه خـدا از عـرش میایی            برای تک تک جامانده‌ها حبل المتین باشی

به نام خالـق روزی رسان به نام خـدا            به نام صاحـب عـزّت، خـدای آل عـبا

قـلم به دست گـرفـتم اگـر اجـازه دهـید            کمی نویسم از آن روحِ پاک و پاکی‌ها

هـمان که طاهره بود و زکیه، راضیه            فـراتر از همه، چون بود مـادر زهـرا

همان که زندگی‌اش وقف دین احمد شد            و بــود بـا مـددش هــمـرهِ نــبـی خــدا

عـلی گـریـست بـرای بـزرگیِ داغـش            علی ستوده و خوانده‌اش سرور زن‌ها

شنـیـده‌ام که عـبای رسول شد کـفـنـش            خـوشا بـه حـال مـقـام و جـلالِ او امـا

دوباره حرف کفن گشت، چشم من خون شد            و رفت تا دم گـودال، عـصر عـاشورا

همینکه ضربه زدند و سرش جدا کردند            کـفـن که نه، بـرایش حـصیـر آوردنـد

هر شب قنوت او مسیر کهکشان می‌شد            یک راه نوری از زمین تا آسمان می‌شد

آری خدیجـه هم مطهـر هم معـطر بود            پس آب در دستش گلاب و زعفران می‌شد

تا یا رسول الله از لبهـاش برمی‌خاست            آقای او، سر تا به پای خویش، جان می‌شد

او تا قـیامت سربلـند از ابتـلائات است            حتی اگر صدبار دیگـر امتحـان می‌شد

من مطمئن هستم اگر عمرش به دنیا بود            مادربـزرگی بی‌نهـایت مهـربان می‌شد

خواندند اُم‌المؤمنین او را، ولی ای کاش            این ذکر نورانی، فرازی از اذان می‌شد

یا مصحفی از عرش نازل می‌شد و در آن            هر آیـه‌اش مـدح عـیـان او بـیان می‌شد

او سورۀ مهر است و قلبش آیۀ نور است            هر شب قنوت او مسیر کهکشان می‌شد

ای که خواندت حضرت دادار: اُمُّ‌المومنین            هـمسری بر احـمـدِ مـخـتار اُمُّ‌المومنین

نـامِ زیـبایت خـدیـجه؛ الگـوی آئـیـنه‌ها            نیـسـت مانـندِ ‌تو در ابـرار اُمُّ‌المـؤمنین

نیمی از اسلام را اموالِ تو چاره نمود            ثـروتت شد رحـمتِ بسـیار اُمُّ‌المؤمنین

حفظ کردی بارها جانِ محمّد از خطر            هـست مدیـونت دلِ بـیـدار اُمُّ‌المـؤمنین

بـارها کـردی طوافِ خـاتـمِ پیـغـبـران            با بصیرت بودی و هوشیار اُمُّ‌المؤمنین

درسِ ایـثار از شما آموخـته ریحانه‌ات            می‌شود این قـصّه‌ها تکرار اُمُّ‌المؤمنین

فاطمه یک روز قطعاً می‌شود بی‌واهمه            تکـیـه گـاهِ حـیـدر کـرّار اُمُّ‌الـمـؤمـنـین

روضه می‌خوانم برایت دخترت را می‌زدند            در مـیانِ یـک در و دیـوار اُمُّ‌المؤمنین

هیچ می‌دانی نمی‌مـاند نه جای سالـمی            می‌رسد بر سینه‌اش مسمار اُمُّ‌المؤمنین

نـمـی‌آیـد نـفـس از سـیــنـه بـالا            دمِ آخـر به من رو کـرده غـم‌ها

کـمی بنـشـین کـنارم! بـیـقـرارم            دلـم خـیـلی پـریشان است أسـما

تو را جانِ هر آنکه دوست داری            حواست بعدِ من باشد به زهـرا

خصوصاً وقتِ پهلـو دردهایش            به جـایِ من کـنـارش باش آنجا

غمِ بی‌مادری و بغض، سردرد            بـمـیـرم! دخـتـرم می‌افـتـد از پا

بـرای درد بـازویـش دعــا کـن            گـلـم را لحـظـه‌ای نـگـذار تـنها

به تو زحـمت نخواهد داد قطعاً            فـــــــدایِ رأفــتِ أمّ أبـــیـــهـــا

فقط شرمنده! چون دستش شکسته            کمک کن تا بپـوشد چادرش را

بگو «عجّل وفاتی» را نخـوانَد            اگـر چه داغ دیـد از دارِ دنـیـا!

بانوی صبح هستی و خورشید دیگری            خاتـون آب هـستی و پاک و مطهـری

آری بـه انــتــخــاب خــدا و گــواه او            تنهـا تـویی که لایـق عـشـق پیـمـبری

در دامن تو مـادر عـالـم سه سـاله شد            شایـسته از مـقـام تو شد شأن مـادری

گرد و غـبار راه تو معـراج جـبرئـیل            تـفـسـیــر واژه واژۀ آیــات کــوثــری

بانـو شنـیـده‌ام که وخـیم است حال تو            در کنج خانه گشته‌ای از غصه بستری

گرچه کتا ب زندگی ات رو به آخر است

شأن عـیادت از تو مقـام پیـمبـر است

وقتش شده که دختر خود را صدا کنی            بر روی نـازدانـه‌ات آغـوش وا کـنـی

وقتش شده که شانه به گیسوی او زنی            با یک دو بـوسه درد دلش را دواکنی

باید دو گـوشـواره خود را به او دهی            تـا هــدیـه عــروسـی او را ادا کــنـی

چیزی به عمر خود ز پیمبر نخواستی            وقـتش شده از او طلب یک عـبا کنی

از عـرش پـنج تا کـفـن آمـد بـرای تو            خوب است پنجمین کفنش را سوا کنی

رفتی و داغ تو به دلش کوه غم گذاشت

غصه شروع شد که دگر مادری نداشت

مادر نداشت حرف دلش را به او زند            حرف از غمی که مانده میان گلو زند

مادر نداشت در شب جشن عروسی‌اش            تا حـرف دخـترانـه خود را به او زند

مادر نداشت پـشت در او را صدا کند            ناچـار شد به خـادمـه خـویش رو زند

پیراهـنش گرفت به مسمار و پاره شد            مـادر نـداشت پیـرهـنش را رفـو زنـد

مادر نداشت زخـم تنـش را نشان دهد            با یک نفـر دم از غـم راز مگـو زنـد

زهرا که رفت نوبت زینب دگر رسید

او می‌دویـد و قـاتـل اربـاب مـی‌دویـد

تنهـا مگـذار ای نفـس تازه جهـان را            در غربت آئیـنه دو چـشم نگـران را

بردار سر از دامن رفتن که نگـیری            از چـشمۀ بیـداری خلقـت هـیجان را

بی‌تو چه کند فـاطـمه با کودکی خود            مگذار سر شانه‌اش این بار گران را

ای ثـروت اندوخـته‌ات عـشق محـمد            با خود به دل خاک مبر گنج نهان را

لبخـنـد بزن رو به پیـمبـر که ببـنـدند            دو دوخترک لات و هبل چاک دهان را

جای کـفن از یـار عـبا خواسـته‌ای تا            آسوده کـند خـاطـره‌اش خاطـرتان را

هنگـام خداحـافـظی هـمسرت انگـار            در بین عبا عشق نگه داشت زمان را

شد خیره به روی تو که خوابیده‌ای آرام            تا بیـشتـر از پیـش نبـیـنی خـفـقان را

در شـعـب عـلـی ابن ابـیـطـالبِ فردا            هر لحظه تحمل نکنی زخـم زبان را

خوب است بخوابی و نبینی که بخوانند            پروانۀ پر سوخـته زهـرای جوان را

در روشـنی خـون دل کـوچه نـبـیـنی            شش ماهگی گم شده با تیر و کمان را

بر نیزه نبـینی غم هـفتاد و دو سر را            پیش‌وپس این بغض گران شمر و سنان را

در شأن شما پیـشکش آنگـونه نداریم            در روضه بگیر ازمن دلسوخته جان را

تمام زندگی‌ات خرج راه دین شده است            حضور محکم تو سدِّ مشرکین شده است
قلم به مدح تو هر وقت روی دست نشست            به دفترم عرق شرم بر جبین شده است

امیـر عالـم امـکـان عـلـی‌ست دامـادت            و نام فـاطمه با نام تو عجین شده است
کنار تیغ علی صحبت از کرامت توست            مقام زن چـقدر با شما وزین شده است
چقـدر عـاطـفـه بـاریـده از نـگـاه شـما            که بهترین خدا با تو همنشین شده است
تویی که مکه همه پا رکاب مهرت بود            وجود کوثر تو بر جهان نگین شده است
امـیـن مکـه دلش را سـپـرد دست شما            کدام همسر پیغـمبر اینچـنین شده است
فقـط خـدیـجه سـزاوار مـادری مـاست            کسی که هستی بابای مؤمنین شده است

بـانـوی طاهـا بـرتـرینی در نـجـابت            ای مـادرِ صدّیـقه! هـستی با صداقت
ای اوّلـیـن زن که مسـلـمانِ رسـولی            مـانـنـدِ تـو هـرگـز نـدیـدم بـا دیـانت

دارایی‌ات مهـرِ رسول اللهِ عشق‌ست            در راهِ او ارزش ندارد مال و مکنت

ای جان بقـربانت هـمه عـالم خـدیجه
پـشت و پـناهِ حـضرت خـاتم خـدیجه

مدح و ثنایت را خـدای عالمین گفت            احمد تو را پشت و پناهی بهرِ دین گفت
لب‌های پاکِ مصطفی صد بار قطعاً            بـانـو به تـو بـینِ شـدائد آفـرین گـفت
مأمـور شد از جانبِ حق بهـرِ پیغـام            سر را فرود آورد و اُمّ المؤمنین گفت

ای مـادرِ کـوثـر بـلـنـدا رتـبه هـستی
در قلبِ پاکِ شیعـیان بی‌بی نـشـستی

ای مادرِ خـلقـت خدا شأنی به تو داد            بر دامـنِ پـاکِ شـمـا خـیـرالـنـسا داد
لطـفِ خـدایی شـامـلت بوده که بـانو            مـردی به تو مانـنـدِ خـتم الانـبـیا داد
گرچه نـبـودی؛ سالها از بعـدِ پـرواز            دامـادِ بـا تـقـوا چـنـان شـیـرِ خـدا داد

این ریشه‌ها نشأت گرفـته از تو خانم
ای مـنـشأ خـیراتِ حـق ما بینِ مـردم

ما را مرید شوهرت کن بانوی عشق            از شیعـیان حـیدرت کن بانوی عشق
سـوگـند بر صـدّیـقـۀ کـبـرا که ما را            گریه‌کـنانِ دخـترت کن بانـوی عشق
ما سیـنه زن های حسینِ تـشنه هستیم            ما فـدای بی‌سرت کن بـانـوی عـشق

مـادر بزرگِ حـضرت ارباب رزقی
بر یـاری نـوکـر بـیا بـشـتـاب رزقی

او که الگوی ولایت محوری فاطمه است           یا خدیجه حک روی انگشتری فاطمه است
نیست اُم‌ُّالمؤمنین هر زوجۀ خـتم رسل           شرط اُم‌ُّالمـؤمنینی مادری فاطمه است

دستگیرش لطف بی‌حد خدیجه می‌شود           هر که کارش بین عالم نوکری فاطمه است
حاصل عمرش بُوَد زهرا، تمام فخر او           قلب لبریز از ولای حیدری فاطمه است
روزه را با روضه واکن خیر می‌خواهی اگر           آه آه امشب شبِ بی‌مادری فاطمه است
روضه او رنگ و بوی فاطمیه می‌دهد           بس که فکر روزگار بستری فاطمه است
وقت رفتن، آه زهـرا، آه زهرا بر لبش           غصه‌اش رخساره نیلوفری فاطمه است
تا کفن‌ها را پیمبر دید زد ناله: حسین!           بعد مادر اول نوحه‌گـری فـاطمه است

تو آن زنی که فـلـک آسـتان تو بوسید            حجاب و عصمت و تقوی به دور تو گردید

تو آن زنی که خـداونـد انتـخـابت کرد            فـروغ مهـر پیـمبـر به خـانه‌ات تـابـید

تو آن زنی که ز پاکی میان اهل قریش            طلـوع زهـرۀ زهـرا ز دامـن تو دمـید

تو آن زنی که مسلمان شدی نخستین روز            سلام بر تو ز خالـق ز جـبرئـیل رسید

تـمام هـستی تو هـدیه گـشت بر اسلام            خـدا تـمـامی اسـلام را به تـو بخـشـیـد

نـمانـده است بجـز آه در بـساطت اگر            کـفن برای تو گـردید جـامۀ خـورشـید

قسم به اشک پیمبر قسم به عـام‌الحزن            که چـشم ابر هـمیـشه ز داغ تو بـارید

مـرا که گـدای تـو بـودم زمـانی            ز چشمانت انداخت این بددهانی

تو بـودی ولی بـندۀ خویش بودم            تو را خواندم اما دلی نه! زبـانی

من بی‌سـر و پا چـه‌ها که نکردم            تو می‌دانی اما چه می‌شد ندانی!

کجا رفت آن گـریه‌های مناجات            کجا رفت حالـم؟ کجایی جـوانی

چـرا دل بـریـدم ز دنـیـای بـاقی            چـرا دل نـکـنـدم ز دنـیـای فانی

جز این میکـده جای دیگر ندارم            چه خاکی کنم بر سرم گر برانی

منو دوری از روضه‌ها وای بر من            تـمام است کارم عجـب امتحانی

سرم گرم ایوان طلای نجف شد            که انـداخـتـه بر سـرم سـایـبـانی

برای علی فـاطـمه سوخت افتاد            تـوان بـر عـلـی داد با نـاتـوانـی

تا ببـیـنم رحـمت پـروردگار خویش را           می‌شمارم باز جـرم بی‌شمار خویش را

روز و شب فرقی ندارد پیش من چون با گناه           تیره کـردم آسـمان روزگـار خویش را

هر زمستان رفت، آمد یک زمستان دگر           چون به دست خود خزان کردم بهار خویش را

هیچ‌کس مانند تو خیر و صلاحم را نخواست           کاش دستت می‌سپردم اختیار خویش را

از همان روز ازل باید خـدایی می‌شدم           در حریم یار می‌جُـستم دیار خویش را

کاش دست مهـربانت سایه‌بان من شود           تا بپـوشـانـم خـطـای آشکـار خویش را

صحبت از عفو و بزرگی وکرامت می‌شود           تا به سمت تو می‌اندازم گذار خویش را

تو یقـیناً می‌شناسی خوب‌تر از من مرا           من نمی‌دانم صلاح کار و بار خویش را

عهد می‌بندم نباشم غافل از اعمال خود           باز یادم می‌رود قول و قرار خویش را

کاش می‌فهـمیدم این آلوده دل من نیستم           حال که عمری کشیدم انتظار خویش را

بس که سر زد از من رسوا خطا و اشتباه           عاقبت از دست دادم اعـتبار خویش را

پیله کرده نفس امّاره به جسم و روح من           کاش روزی بشکنم قفل حصار خویش را

آبـرو بخـشـیـدی و من آبـرو بردم فقـط           در میان خلق کم کردم عیار خویش را

خواب غفلت آمد و خود را به چشمم عرضه کرد           در عوض دادم دل شب‌زنده‌دار خویش را

چندقطره اشک ودست خالی وچشمان تر           با خودم آورده‌ام دار ونـدار خـویش را

بـیـن زنـدان گــنـاهـم یـاد تـو افــتـاده‌ام           تا مگـر پـیـدا کـنم راه فـرار خویش را

»یا الهَ العالَمین إِغفِـر ذُنوبی بِالحُـسِین«           هرچه باشم روی لب دارم شعار خویش را

ای که با لب‌های تشنه قتل صبرت کرده‌اند           زینب از کف داده بعد از تو قرار خویش را

لـبـریز اشتـباهم با اشک و سوز و آه            آمد به الـتـمـاس تو این عـبد روسیـاه

مـحـتـاج یـک نـگـاه رئـوفـانـۀ تــوأم            دارد تـمـام زنـدگـی‌ام مـی‌شـود تـبــاه

یارب نشد که بندگی‌ات را کنم، ببخش            رحـمـی نـما به بی‌کسیِ عـبد بـی‌پـناه

بـی‌آبــرو ز غــفـلـت بـی‌انـتـهـا شـدم            مشغـول خویش کرده مرا کثرت گناه

صد بار اگر که توبه شکستم، مرا ببخش            چـشـمِ امید بـسـته گدایت به یک نگاه

هـسـتم گـدای خـانـۀ اربـاب بـی‌کـفـن            آخر شـود نوکـر این خانه سر به راه

حالم خـراب می‌شود از هجـر کـربلا            قسمت نما روضه، شبی، کُنجِ خیمه گاه

آیـد صدای مـادرِ پـهـلـو شـکـسـته‌ای            بالای جـسم پاک شـهـیدی ز قـتـلگـاه

شکـر خـدا که دورۀ هجـران سر آمده            مولا کجاست؟ بنده به این محضر آمده

چه سفره‌ای خدا روی ما باز کرده است            جـایی نـشـسـتـه‌ایم که پـیـغـمـبـر آمـده

در بــاز بـــود، در نــزده آمــدم خــدا            امن یجـیـب؟ نیـمه شب مـضـطر آمده

آن بـنده‌ای که سر به هوا بود را نبـین            این بنده را ببـین که چـنین با سر آمده

بشکـن مرا دوبـاره دلـم را ز نو بساز            لطـفـا ببـخـش، حـال که اشکـم درآمده

گریه بهشت ماست، ز ما گریه را مگیر            آخر بگو که چـیزی ازین بهـتر آمده؟

درمـان ما شکـسـته‌دلان با رقـیه است            چـادر تـکـانـده دارو و درمـان درآمده

این سـی‌شـبه مرا بـده دست ابـوتـراب            هر وقـت کار سخـت شده حـیـدر آمده

مـا عـاقـبـت بخـیـر ولای عـلـی شـدیم            خـورشـیـد ما ز گـوشه ایـوان بـرآمده

افطار ما ز نان علی رنگ و بو گرفت            نان پخـته و شـبـانه به پـشـت در آمده

مـاه خـدا زیـارت کـربـبلا خوش است            خـوشبـخـت آنکه در حـرم دلـبـر آمده

این ماه قدر دارد و این قدر فاطمه‌ست            آن فـاطـمه که زیر عـبـا مـحـور آمـده

یا رب کجا رواست که ناراحتش کنند            وقتی کـرامـتـش به صف محـشر آمده

یک سو بدست خود همه هیزم گرفته‌اند            یک سو به جای شیر خـدا کـوثر آمده

محکم لگد زدند به در پهلویش شکست            فـضه بـبـین چـه‌ها به سـر مـادر آمـده

این شعله‌های در به خـیام پسر گرفت            وقتی که میخ در به نظـر خنجـر آمده

نـانی به کـامِ مـا جـز نـانِ شـما نرفـته            از این تـنـور خـالی، دستِ گـدا نرفته
بر درگهت گـدا با روی خجـل رسـیده            شـرمـنده بـنـده‌ای از پیـشِ خـدا نرفته

شکرخدا دوباره دعوت شدم به ماهش            مهـمـانِ دلـبـریـم و دل هر کجـا نرفته

مـاهِ خـدای حـیـدر، مـاهِ عـلـی رسـیده            جـنّـت نـدیـده آنکـه ایـوان طـلا نرفـته
بـگـذار بـر لـبـانـم ذکـرِ عـلـی بـمـانـد            از حـنـجـرۀ ما تا زنـگِ صـدا نـرفـته
یا رب به حقِّ زهرا، امشب ببخش ما را            تا فرصتی که مانده از دستِ ما نرفته
دیدی که دستِ تقدیر با ما چه کرده آخر            بسیار شد که نوکر صحنِ رضا نرفته
یکسال می‌شود که دور از حرم نشسته            یکـسال می‌شود که کـرب و بلا نرفته
روی زمین نبـاشد جای عـزیزِ زهـرا            بر جـسمِ هیچ شاهی اینگـونه پا نرفته
شاهی به وقتِ مرگش بی‌پیرهن نمانده            جای کفـن که جسمش در بوریا نرفته

چشم خود را باز کن ای دل ضیافت را ببین           سفره‌اش اندازه دنیاست وسعت را ببین

فکر سرمای زمستان باش فرصت اندک است           از همین امروز فردای قـیامت را ببین

صاحب سفره کریم است و به دنبال گداست           تو فقط او را صدایش کن اجابت را ببین

هر که هستی هر چه هستی بر کسی مربوط نیست           سوی تو باز است آغوشش محبّت راببین

گرچه خـیلی بی‌وفـایی دیـد اما بـاز هم           دستگیری می‌کند از ما رفاقت را ببین

معصیت می‌گیرد و خوبی به جایش می‌دهد           در ازای قطره اشکی تجارت را ببـین

در جهان فانی ما نیست خیری بی‌حسین           نان خور شاه شهیدان باش برکت را ببین

راه من سوی تـباهی بود سوی او نبود           ناگهان چشمم به پرچم خورد قسمت را ببین

نوکر عاصی او گر راهی دوزخ شود           زود بانگی می‌رسد برگرد حضرت را ببین

روز محشر که بیاید روضه‌خوان او خداست           اشک ریزش مادرش زهراست هیأت را ببین

تحت امرش بود باران و برای جرعه‌ای           اصغرش لب تشنه ماند، اوج مصیبت را ببین

آه بعد از بوسه شمشیرها از صورتش           دخترش نشناخت بابا را جراحت را ببین

دشمن بی‌رحم بین یک طبق آورده بود           رأس سالار شهیدان را اهتانت را ببین

دخترش روی کبودش را نشان داد و بگفت           بین من با مادرت حالا شباهت را ببین

روی لبهای پدر وقتی که خون تازه دید           روی لبهای خودش کوبید غیرت را ببین

با لب خونی لب خونِ پدر را بوسه زد           بعد از آن دق کرد آداب شهادت را ببین

نیمه‌های شب شبیه فـاطـمه تـشیـیع شد           روی دست عمه‌هایش آه غربت را ببین